Panie Jezu przychodzimy dzisiaj do Ciebie aby jeszcze raz zagłębić się w Tajemnicy Odkupienia, którego Bóg dokonał w zbawczej męce i śmierci Swojego umiłowanego syna Jezusa Chrystusa. Owe odkupienie pozostaje w najściślejszej łączności z przebaczeniem. Bóg odkupił nas w Jezusie Chrystusie, ponieważ przebaczył nam w Jezusie Chrystusie. Bóg uczynił nas w Chrystusie „nowym stworzeniem", ponieważ w Nim obdarzył nas przebaczeniem. „W Chrystusie Bóg pojednał świat ze Sobą". Pojednał zaś dlatego, że w Jezusie Chrystusie jako „pierworodnym z całego stworzenia" została ugruntowana jedność człowieka z Bogiem. Ludzkość staje się w Jezusie Chrystusie „nowym stworzeniem", ponieważ w Nim i przez Niego łaska odpuszczenia pozostaje niewyczerpalna wobec każdego człowieka.
Przez posłuszeństwo Ojcu aż do śmierci, Jezus zadośćuczynił za nieposłuszeństwo Adama i jego potomków. Na krzyżu wybawił nas od grzechów i wiecznego potępienia, pokonał szatana i uwolnił nas od jego panowania. Jezus przez swoją śmierć przywrócił nam życie wieczne. Mimo tego, że wszelkiego rodzaju krzyże bolą, to jednak, jeżeli przyjmujemy je na wzór Chrystusa i ofiarujemy je Bogu za siebie, bliźnich i za zmarłych, działanie ich jest pozytywne. Krzyże bowiem zadając cierpienie i śmierć ciału, równocześnie dają wieczne szczęście duszy.
W Jezusie Chrystusie świat widzialny, stworzony przez Boga dla człowieka — świat, który wraz z grzechem został poddany marności - odzyskuje na nowo swą pierwotną więź z samym Bogiem, który jest źródłem Miłości i Mądrości. Tak bowiem „Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał „ Q 3, 16). I tak jak w człowieku — Adamie ta więź została zerwana, tak w Człowieku — Chrystusie zostaje ona nawiązana na nowo.
Odkupienie świata — owa wstrząsająca tajemnica miłości, w której niejako na nowo powtarza się tajemnica stworzenia - jest w swoim najgłębszym rdzeniu usprawiedliwieniem człowieka w jednym ludzkim sercu - w Sercu Jednorodzonego Syna. Bóg stworzenia objawia się jako Bóg odkupienia, jako Bóg, który jest wierny Sobie Samemu, wierny swej miłości do człowieka i do świata, wyrażonej w dniu stworzenia. A miłość Jego nie cofa się przed niczym.
Wyznajmy naszą wiarę w tajemnicę Eucharystii, prosząc Pana, by tę wiarę wzmocnił.
Wierzę, Panie, że w Wieczerniku przemieniłeś chleb i wino w Twoje Ciało i w Twoją Krew, a dziś czynisz to samo za pośrednictwem kapłana w każdej Mszy św. Pragnę, by ta wiara była we mnie zawsze żywa.
Wierzę, Panie, że czynisz to z miłości do nas, słabych ludzi, aby nas pokrzepić na trudnych drogach naszego życia i zespolić w jedność Twego Mistycznego Ciała. Ponieważ jednak tak często zapominam o tym pokarmie albo przyjmuję Go bezmyślnie.
Wierzę, że po odprawionej Eucharystycznej Ofierze zostajesz obecny w Najświętszym Sakramencie i w tym świętym Chlebie, na który patrzą moje oczy, stajesz się żywym sercem naszych kościołów, aby nie pozostawić nas w samotności. Daj, Panie, abym umiał w moim życiu szukać Twojej obecności.
Wierzę, Panie, że mówisz do mnie przez wieki, ze Twoja Ewangelia mówi dziś do mnie o Twojej miłości, ale ja na ogól nie biorę na serio Twoich wymagań, które stają się dla mnie martwą literą. Dlatego wołam do Ciebie: Panie, umocnij nasyci wian •S Wierzę, Panie, że jesteś obecny w ludziach — moich braciach, ze usługa oddana lub odmówiona jednemu z nich dotyczy zawsze Ciebie, lecz ja zazwyczaj widzę w ludziach to, co mnie drażni, czy też odpycha i zamykam się w kręgu moich spraw szukając tego, co dla mnie jest wygodne.
